تنها پناه دله بی کسم بود

تنهام گذاشتو رفت از کنارم

از درد دوریش من بی قرارم

خیال می کردم پیشم می مونه

ترانه ی عشق واسم می خونه

خیال می کردم یه همزبونه

نمی دونستم نا مهربونه

با این که رفته اما هنوزم

از داغ عشقش دارم می سوزم

فکر و خیالش همش باهامه

هر جا که میرم جلو چشامه

دلم می خواد تا دووم بیارم

رو درد دوریش مرهم بذارم

اما نمی شه راهی ندارم

نمی تونم من ، طاقت بیارم